ـ الامام علی( علیه السلام ): « مَن أبصَرَ عَیبَ نَفسِهِ شُغِلَ عَن عَیبِ غَیرِهِ ».
« هر کس عیب خود را ببیند از پرداختن به عیب دیگران باز ایستد ».
ـ الامام علی( علیه السلام ): « لاتَعِب غَیرَکَ بِما تَاتیه، وَ لاتُعاقِب غَیرَکَ بِذَنبٍ تُرَخِّصُ لِنَفسِکَ فیهِ »
« از دیگری به خاطر کاری که خود نیز آن را انجام می دهی خرده مگیر و دیگری را برای گناهی که ارتکاب آن را به خودت اجازه می دهی، کیفر مده ».
ـ الامام الصادق( علیه السلام ): « مَنِ استَصغَرَ زَلَّهَ نَفسِهِ استَعظَمَ زَلَّهَ غَیرِهِ ».
« کسی که لغزش خود را کوچک شمارد، لغزش دیگران را بزرگ ببیند ».
ـ الامام علی( علیه السلام ): « شَرُّ النّاسِ مَن کانَ مُتَتَبِّعاً لِعُیوبِ النّاسِ عَمیاً لِمَعایِبِهِ ».
« بدترین مردم کسی است که دنبال عیبهای مردم باشد و کور عیبهای خود ».
ـ الامام باقر( علیه السلام ): « کَفی بِالمَرءِ عَیباً أن یُبصِرَ مِنَ النّاسِ ما یَعمی عَنهُ عَن نَفسِهِ، اَو یَنهی النّاسَ عَمّا لایَستَطیعُ التَّحَوُّلَ عَنهُ، وَ أن یُؤذِیَ جَلیسَهُ فیما لایَعنیهِ ».
« آدمی را همین عیب بس که کور خود و بینای مردم باشد، یا مردم را از چیزی نهی کند که خودش نمی تواند از آن دست بردارد و همنشین خود را با چیزهای بیهوده بیازارد ».
